In de weekend NRC van 18-19 mei ’19 komen drie vrouwen aan het woord, over hun ervaringen met een politieke carrière.
Onder meer de VVD-er Annemarie Jorritsma. Een zeer ervaren politica, inmiddels fractievoorzitter van de senaatsfractie van de VVD. Voorwaar iemand die moet kunnen spiegelen.
Ze vertelt ons in het artikel trots hoe ze ooit, samen met andere ‘kamervrouwen’, de vrouwenemancipatie een beslissende zet gaf.
Hoe?
Door het ‘kostwinnersbeginsel’ uit de wet te halen. Dat beginsel luidde: dat één inkomen voldoende moet zijn voor het onderhouden van het hele gezin.
Meent ze werkelijk reden te hebben daar trots op te zijn?
We laten even wat nevenschade de revue passeren, die dit achteraf gezien had. Zowel direct, als indirect door de ermee gezette toon:
- het ontzeggen van het recht van man OF vrouw ervoor te kiezen om fulltime voor kinderen te zorgen
- prijsopdrijving op de huizenmarkt, dankzij koopkracht van twee inkomens
- het vervallen van het recht op een basis-weduwenpensioen (AWW), met als gevolg uiterst schrijnende gezinssituaties na het overlijden van een eenverdieners-echtgenoot
- het zonder aanzien des persoons verhogen van de AOW-leeftijd, ook voor vrouwen die niet of in een shitbaantje werken en geen pensioenopbouw hebben
- gezinnen die er 4 baantjes op nahouden en desondanks een stumperinkomen hebben
- …..
Het klinkt mooi, zo’n politiek geïnspireerde wijziging voor een nobel doel, in dit geval de vrouwenemancipatie.
Gezien Haagse hardleersheid zal het boter aan de galg zijn, maar laten we toch even zien welke les hier te trekken valt:
Verwar nooit ambitie voor gerechtvaardigde verandering met het vermogen van politici om die verandering ook werkelijk tot stand te brengen.
Voor ons kiezers iets om ter harte te nemen, actueel nu er weer eens gestemd moet worden:
Neem geen genoegen met fraai klinkende ambities, maar kijk kritisch hoe de partij die naar je stem dingt ze denkt te verwezenlijken. Doe dat vooral ook bij de partij waarbij je dat zo gevaarlijke ‘goed gevoel’ hebt.
Je zult getroffen worden door een overmaat aan wat de Britten zo mooi ‘seat of the pants management’ noemen.
Een deftige vorm van uit de heup schieten!