Satirische klimaatfilm wekt spastische reacties

De welbekende van-dik-hout-zaagt-men-planken Michael Moore maakte een documentaire over het klimaat: Planet of the Humans.

In elk geval leuk om te zien, daar staat Michael altijd borg voor. Zoals hij ook staat voor een dosis tenenkrommen.

Zijn boodschap, op goeddeels betwistbare feiten gebaseerd: er is maar één klimaatmaatregel die zin heeft:

(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)

Voetafdruk verminderen door fors te consuminderen, o.m. door bevolkingsgroei te keren.

En toch komt deze boodschap veel dichter bij de waarheid dan veel van ons willen. De economie moet groeien nietwaar? En daar kennen bestuurders maar één weg voor. Evenals trouwens de meeste economen.

Wat we in elk geval uit Michael’s documentaire kunnen leren: hoezeer men in de VS op bio is overgeschakeld en welke desastreuze consequenties dat heeft. Zo laat hij bijvoorbeeld zien dat er autobanden worden meegestookt, omdat het energie-fabrikageproces met bio anders niet werkt.

Ook laat hij zien, hoezeer de lobby vanuit financieel belanghebbenden bij bepaalde klimaatoplossingen (waaronder de welbekende Al Gore) gepenetreerd is in schijnbaar goedwillende burgerorganisaties.

De brave media hier te lande reageerden onmiddellijk, als door een wesp gestoken. Direct kwam er een stroom van kritiek, bijna net zo ongenuanceerd als de documentaire zelf. Alleen nu van zichzelf kwaliteitsmedia noemende kranten en zendgemachtigden.

Opvallend daarbij was, dat experts werden aangehaald die allemaal met hetzelfde getal kwamen: bij zonnepanelen staat de milieubalans al na 2 jaar op positief. En bij de elektrische auto na 3,5 jaar. Let wel, in zo’n balans willen we  alle energie en grondstoffenverbruik meerekenen, incl. die bij productie en bij beëindigen levensduur.

Allereerst lijken dit behoorlijk optimistische getallen. Maar ook bekruipt je als nieuwsconsument de vraag: sinds wanneer kenmerkt wetenschap zich doordat alle experts precies hetzelfde concluderen? Dat is bepaald niet iets om gerust van te worden, eerder het tegendeel.

Verder gingen onze media voorbij aan Moore’s beelden van moderne slavenarbeid, rond zeldzame aardmetalen: jonge zwartjes die in levensgevaarlijke omstandigheden in Afrikaanse mijnen werken. Bovendien tegen alle ecologische vereisten in.

De echte zwarte piet ligt natuurlijk weer bij het hedendaagse, overhaaste journaille. Zij halen hun citaatje op en publiceren. Zonder nadere vragen te stellen of kritisch wederhoor te zoeken.

Probeer zelf maar eens op internet te vinden wat zo’n energie- en grondstoffen lifecycle balans is en hoe die berekend wordt.

Overigens duurde het niet lang voordat Youtube Michael’s documentaire op zwart zette. Dit is een zorgwekkende, groeiende trend: censuur toegepast  in dienst van commerciële belangen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *