Op les bij meester Rutte

Hoe doet’ ie dat toch steeds?

Wie dat eens goed wil doorzien, kijke naar het kamerdebat over de nu welbekende notulen van de ministerraad in november 2019.

Zoals te verwachten viel was dit een heeeel lang debat.

(wie de Handelingen opvraagt krijgt een bestand met  222 pagina’s…).

Maar slechts een klein deel daarvan volstaat al, om te begrijpen welk spelletje Mark met onze Volksvertegenwoordigers speelt.

(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)

Op een bepaald punt in het debat wilde Liliane Marijnissen graag van Mark weten of een besluit van een Staatssecretaris valt onder ‘intern beraad’.

Dat is namelijk één van de kwalificaties door het kabinet, voor stukken die zich er niet voor lenen om aan de kamer te verstrekken.

In dit geval ging het om een besluit van Staatssecretaris Snel op 5 september 2019, waaruit o.m. bleek dat de Toeslagenaffaire veel meer burgers had getroffen, dan men tot dan toe had gedacht.

Waaruit ook duidelijk werd dat loonbeslag, huisuitzettingen etc. nog gewoon doorgang vonden.

Essentiële zaken die de Kamer véél later pas te horen kreeg.

Rutte gebruikt dit specifieke voorbeeld handig, door te zeggen dat hij zich dan toch eerst in dit stuk moest verdiepen, alvorens de vraag van Marijnissen te beantwoorden.

Marijnissen laat hem daarmee niet wegkomen en vraagt of, los van dit specifieke geval, in algemene zin een besluit van een Staatssecretaris wat Rutte betreft onder ‘ intern beraad’  valt.

Waarop Rutte de vraag gewoon weer verbindt aan het specifieke geval van 5 september ’19 en reageert zoals hij in eerste instantie deed.

Marijnissen houdt aan. Dit spel herhaalt zich bijna woordelijk, een keer of acht!

Wat doet Rutte hier? Hij weet dat de kamervoorzitter bij zo’n herhaling van zetten op een gegeven moment ingrijpt en afrondt. Immers, ook andere vragenstellers moeten de kans krijgen.

Voor het spel dat Rutte speelt bestaat een beeldende naam. Het heet ‘de kapotte grammofoonplaat’. Gewoon blijven herhalen, met minimale variatie in woorden, wat je al tig keer gezegd hebt.

Na ingrijpen door de kamervoorzitter eindigt dit rondje, met de terechte constatering door Marijnissen dat Rutte weigert antwoord te geven op haar simpele vraag.

En daar is het in dit debat bij gebleven: 1-0 dus voor Rutte, de meester van het rekken & tijd winnen.

Als kiezers blijven wij verbijsterd achter, dat dit gedrag door de meerderheid van de Kamer getolereerd wordt. Oók nu nog, na alles wat er al voorgevallen is.

Tsja, het land moet bestuurd worden. Je moet met elkaar verder, daar in Den Haag. Je gaat het je coalitiepartners niet ècht moeilijk maken. Respect voor elkaars belangen dus. En die van ons, de samenleving?

3 reacties op “Op les bij meester Rutte

  1. Cultuurverandering:
    Gaat niet lukken met dezelfde hoofdpersonen (denk ook aan topamtenaren bij probleem ministeries, stel daarvoor managers aan met kennis van zaken en niet per se iemand die in de carousel van het uitzendbureau aan FR beurt is).

  2. Dit kan wel degelijk opgelost worden als partijen bereid zijn naar hun eigen rol in het geheel te kijken én naar het potentieel van een veel beter resultaat.

    Het probleem is steeds dat naar een veel te korte tijdslijn wordt gekeken omdat de partijen afhankelijk zijn van de verkiezingen. Daarmee wordt de oplossing ondergeschikt gemaakt aan de machtspositie van de “winnaar” van het debat. Polderen helpt ook niet, omdat dan de nadruk ligt op het bereiken van overeenstemming, meestal ten koste van de kwaliteit van de oplossing (als ik dit krijg, krijg jij dit)

    Partijen zouden zich moeten richten op het vinden van een optimale oplossing in het belang van de partijen die het betreft. Dat vergt verder te kijken dan het eigen ego of het focussen op het bereiken van overeenstemming.

    1. Je hebt natuurlijk gelijk: dit zou ideaal zijn. Is dit niet min of meer geprobeerd toen Wouter Bos als formateur zijn ‘kaartspel’ deed met Rutte en Samson? Er werd toen gekeken welke punten voor elke partij zwaar wogen, die kon men elkaar dan over en weer integraal gunnen. Er kwam destijds veel kritiek op, zoals altijd bij verandering. Maar die critici vergeleken voor het gemak niet met de enorme nadelen van het gebruikelijke slappe compromissen-gedoe, waaraan jij refereert.

      Inherent probleem van onze huidige democratie blijft echter de noodzaak voor politici om rekening te houden met de ‘noodzaak’ om ook de volgende verkiezingen weer te scoren. Zoals jij ook aangeeft. Wat zich bijna per definitie niet verdraagt met lange termijn denken.

      Nog zeer verergerd door de hypernerveuze, moderne ’trias politica’ zoals elders op deze site toegelicht.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *