Dat was even schrikken.
Bij alle daadkracht, via persconferenties onze huiskamers binnengestroomd, merkten we ineens hoe beroerd de Corona-situatie was in onze verpleegtehuizen en andere instellingen (gevangenissen, jeugdzorg, asielzoekerscentra, e.d.).
Zo waren er in deze sector binnen één enkele week 1.500 doden te betreuren. Bijna dubbel zoveel overlijdensgevallen als daar voor ‘normaal’ doorgaan. Het grootste deel daarvan in verpleegtehuizen. Binnen 900 van de 2.500 verpleegtehuizen bleek er een uitbraak te zijn.
Pas op 16 april werd het parlement over dit probleem geïnformeerd, via een uitleg door Nienke Nieuwenhuizen van de ouderengeneeskunde-koepel Verenso.
Al een tijdje was bekend dat het tekort aan beschermingsmaatregelen zich juist ook in deze sector sterk deed voelen. Evenals dat bij thuiszorg en mantelzorgers het geval is.
De vraag dringt zich op hoe dit in hemelsnaam komt?
Nienke kon daar in elk geval één antwoord op geven:
…
(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)
Haar sector valt onder een andere minister, dan die van Medische Zorg. Blijkbaar niet vertegenwoordigd in de groep van kabinetsleden, die de directe leiding heeft in de Corona-crisis.
Zoals zij het noemde: tot nu toe was er in deze crisis veel aandacht voor Cure en weinig voor Care. Dit lijkt silo-denken en -handelen in de allerergste vorm.
Maar het is niet de hele verklaring. Er is meer:
Zoals deze site duidelijk maakt, is ons bestuurlijk systeem er een, waarin de invloed van professionele lobyyisten onrustbare vormen heeft aangenomen.
Dit werpt een cynisch licht op de aandacht voor de kwetsbaren, waarvan we ‘de Haagse politiek’ nu zo vaak horen reppen.
In de lobbycratie loopt het water naar het laagste punt. Dat wil zeggen dat de pijn altijd weer geparkeerd wordt bij diegenen die niet op bestuurlijke deuren bonzen.
Dat kan in dit geval zijn doordat men daar in deze sector niet op georganiseerd is. Maar vast speelt ook een rol, dat mensen met een roeping geneigd zijn zich dienend op te stellen. Uiteindelijk zelfs ook, in de richting van hun leiding.
Daar wordt dus misbruik van gemaakt. Vast en zeker niet bewust. Maar dat maakt voor het resultaat niet uit.
Jos de Blok liet met Buurtzorg zien, dat het mogelijk is om Care met een pro-actievere, zelfbewuste houding te combineren. Dat is dus een uitzondering.
Het mag natuurlijk geen excuus zijn, om herstel van onze democratie zoals die bedoeld was ergens onder aan de agenda te laten bungelen.
Zoals de commissie Staatsrechtelijke Vernieuwing wèl deed. In de 384 pagina’s van hun eindrapport, komt het word ‘lobby’ slechts eenmaal voor. En dan niet in het verband dat hier bedoeld wordt.
De lobbycratie zal er dus blijven, tenzij wijzelf, als kiezer en als burger, onze invloed gaan aanwenden.