Leiderschap, ons beschamend achterhaald beeld

Het is niet moeilijk te zien: leiding geven is in onze samenleving buitennissig statusverhogend. En daarmee dus al snel corrumperend.

Waar komt die status eigenlijk vandaan? Waarom is er toch die neiging om tegen management op te zien?

Een aannemelijke verklaring is de volgende:

Tijdens de industriële revolutie trokken vele plattelandsmensen naar de stad. We hebben het hier over eind 19e eeuw / begin 20e eeuw.

(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)

Het bestaan op het platteland was hard en armoedig. In elk geval voor de onopgeleide werkers die er hun brood trachten te verdienen.

Op papier bood de stad betere mogelijkheden. Er was toenemend industriële activiteit: massa-productie en massa-transport.

De jobs waren eenvoudig, geschikt voor ongeschoolden. Er waren verfijnde technieken ontwikkeld om productie te organiseren. Lopende bandwerk was de norm, waarbij ieder een kleine simpele handeling verrichte. Meer verantwoordelijkheid dan die simpele stuksloon-handeling kon je de ongeschoolden natuurlijk niet geven.

En dus groeiden er bovenlagen om het werk te organiseren: van opzichters, via middenmanagement tot hoger management. Waarbij je kansen bepaald werden door afkomst & opvoeding en door opleiding (in die volgorde).

Nogal logisch dat uitvoerend werk geen status had en alles wat zich daarboven afspeelde wèl.

Nu, anderhalve eeuw later, hebben we alle routinematig productiewerk geautomatiseerd. Of, als dat voordeliger leek, naar lage lonenlanden geëxporteerd.

Admistratief werk hobbelde daar wat achteraan. Maar ook daar zijn de routinebanen verdwenen, met als hekkensluiter de financiële sector.

We bevinden ons kortom al jarenlang in een andere samenleving: de kenniseconomie. Een samenleving waarin de ‘professionals’  de economische waarde genereren.

Hun werk is vaak dusdanig specialistisch, dat de managers (waarvan we nog altijd veel lagen kennen) zich er beter niet inhoudelijk mee kunnen bemoeien. Effectief leidinggeven betekent nu voor een belangrijk deel: faciliterend en coachend bezig zijn.

Daarnaast: dikke managementlagen zijn overbodig geworden, parasitaire sta in de wegs en zelfs contra-productief voor kwalitatieve uitvoering.

Best lastig voor alfamannetjes (en -vrouwtjes).

Nu nog dat statusprobleem oplossen. Daar bestaan gepokt en gemazelde oplossingen voor: een carrièpad voor professionals, gelijkwaardig aan dat voor managers. Zowel financieel als qua status en eigen regelruimte.

Maar ja, die inertia… Wie had het ook weer over innovatief vermogen?

2 reacties op “Leiderschap, ons beschamend achterhaald beeld

  1. Innovatief vermogen en kritische autoritaire grondhouding zijn vaardigheden die aangeleerd moet worden. Dat kost tijd. In de tussentijd is het conservatisme best een groot goed voor heel veel mensen die niet op grote veranderingen zitten te wachten. Of zoals Queen Elisabeth het gezegd schijnt te hebben (op de vraag waarom zij niet zo vooruitstrevend was en “niet wat harder kon lopen”.) dat haar traagheid ervoor zorgde dat niemand achterbleef.

    1. En dat uit jouw mond, Gerrit-Jan! (Hoewel: wanneer verbaas je me niet …)

      Maar het is waar, dat àl te veel invloed van vooruitstrevende lieden spanning in de maatschappij kan oproepen. Alsof geliefde, verouderde stadswijken met de grond gelijk worden gemaakt ten faveure van eigentijdse yuppen-appartementen.

      Mensen kunnen zich ontkend, ontworteld en verdreven gaan voelen, met alle gevolgen van dien. Gevolgen die in onze samenleving ook zichtbaar worden, bijvoorbeeld rond het thema immigratie. Ikzelf vind het fijn om af en toe eens bewust naar tegengeluiden te luisteren. Hier kan dat gemakkelijk door met verstokte VVD-ers (uit de conservatieve vleugel) te spreken, of met FvD, PVV en SGP-stemmers.

      Een goede bron overzee is: de podcast van Megyn Kelly, waar je achter de schermen kunt luisteren van het hele republikeinse spectrum.

      Hier doet op gezette tijden ook de Volkskrant een duit in het zakje, door je via een soort geïnverteerde ‘partnermeet service’ in contact te brengen met iemand die qua opvattingen diametraal tegenover je staat. Het zou goed zijn als mensen dit aankunnen: het opzoeken van schurende meningen en dan serieus doorvragen om te begrijpen (niet om af te katten). Prima medicijn tegen de bubble-ziekte waarmee social media ons overspoelen.

Laat een antwoord achter aan Gerrit-Jan Doorneweerd Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *