Dat zou je bijna geloven als je je door de beroepscijferaars laat informeren.

Maar het is een bekend feit: er bestaan papieren- en echte werkelijkheden.

Premier Tsipras maakte zijn bevolking al weer blij met conclusies over het herstel en met allerlei ‘ontzuinigingsplannetjes’.

Maar de Grieken hebben rond de crisis ook van zijn regering inmiddels zoveel loze beloften gehoord, dat het de vraag is wat ze hier nog van geloven.

Griekenland is prachtig en de Grieken zijn bijzondere, uiterst gastvrije mensen.

Maar qua samenleving is er veel mis met hun land. En waar menige Griekse familie sterk is door het doppen van eigen boontjes, zijn toch heel veel Grieken er beroerd aan toe.

Daarbij is het toekomstbeeld voor de vele jongeren in Griekenland pijnlijk fnuikend.

De inmiddels weer rooskleurige cijfertjes vertellen daar erg weinig over.

Een mooi gezegde is ‘never waste a good crisis’. Maar in dit geval heeft de crisis en het ‘herstel’ eerder tot verdere uitholling geleid, dan tot een fundament voor wederopbouw.

Het allerergste?

Dat is dat ook hier ‘Europa’ weer zwaar gefaald heeft. Fijn dat Jeroen Dijsselbloem achteraf ook constateert dat de aanpak geen schoonheidsprijs verdiende.

Wat voor recht van spreken had hij eigenlijk, terwijl notabene Nederland de sluis is via welke vermogende Grieken hun kapitaal tegen belastingheffing ‘beschermen’?

En wat vertelt het ons over de huidige EU, dat men het probleem Griekenland zo eenzijdig financieel benadert? In plaats van solidair mee te denken hoe de grondoorzaken in de notoir zwakke Griekse democratie te tackelen zijn?