De media moeten het nog wel eens ontgelden op deze site. Ze maken hun essentiële taak in onze democratie tè vaak onvoldoende waar. Zelfs kwaliteitskranten laten nog wel eens hinderlijke steken vallen.
Maar ‘n enkele keer is er een opvallend positieve uitschieter. Ditmaal is dat De Trouw.
De weekendkrant van 5-6 juni durft aandacht te vragen voor ’n onpopulair, maar heel reëel probleem: familie van verdachten en gedetineerden krijgen het mentaal zwaar voor hun kiezen. In alle rond ons rechtssysteem georganiseerde begeleiding is dit een gapend gat.
De krant pikt er een flagrant voorbeeld uit: de ouders en de zuster van Michael P., die in 2017 de 25-jarige Anne Faber verkrachtte en vermoordde.
…
(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)
Het beeld in de samenleving is dan al gauw dat ook de familie niet kan deugen. Dat deze links- of rechtsom wel medeschuldig moét zijn. Een monsterlijke daad kan alleen door een monster gepleegd zijn. En een monster moet thuis wel zo gevormd zijn, toch?
Een vreemde en wrede aanname. Terwijl óók deze mensen vaak zeer geschokt zijn en ten prooi vallen aan ingewikkelde emoties, verworden ze in één klap tot outcasts. Zowel publiek via sensationele berichtgeving, als in hun eigen woonomgeving. Niet zelden ondervinden ze daarbij ook nog bedreigingen.
Een wake-up call voor de vele social media gebruikers die je hoort zeggen ‘ik heb niets te verbergen’.
In zo’n situatie verandert eerder zo onschuldige informatie (zoals foto’s van gezamenlijke uitjes) ineens in een stille aanklacht. Erger: in een spoor naar de verguisde familieleden. Die vanaf dat moment niet meer veilig zijn in de eigen woonomgeving.
Niet veilig voor opdringerige pers. Niet veilig voor lieden die erop uit zijn op eigen initiatief de familie te straffen. Alweer zo’n fijne eigenschap van de sensatie-algoritmen van de social media: een hetze kan nu in no time exploderen.
En terwijl er allerlei begeleiding klaarstaat voor de familie van het slachtoffer en voor beschadigde slachtoffers, staat ook de dader er bepaald niet alleen voor. Maar rond de familie van de dader wordt ’t plots, van het ene op het andere uur, leeg en vijandig.
Terecht brengt Trouw onder de aandacht, dat dit vaak schrijnend onrecht oplevert. En dat het voor onze samenleving contra-productief is. Omdat familie richting een gedetineerde juist een heel belangrijke rol kan hebben.
Sowieso bij naderende afloop van een detentie, als de uiterst kwetsbare terugkeer van een dader in de samenleving aanbreekt. Maar ook al op veel eerdere tijdstippen.
Daar ligt politiek en maatschappelijk nog enorm verbeterpotentieel.
Wil je eens echt horen wat het is om naaste familie van een dader te zijn? Dan geeft deze podcast je een goede blik achter die voordeur.
En voor wie nog een stap verder durft te zetten en wil horen hoe flagrante daders op zichzelf reflecteren is er deze podcast.
Voor ieder van ons buitenstaanders is dit een tegennatuuurlijke mentale exercitie. En tòch: brede kennis over welke vormen kwetsbaarheid kan aannemen is belangrijk in onze samenleving.
Hoe dan ook mogen we wensen dat de media dit iconische voorbeeld van Trouw tot zich door laten dringen. Zodat ze kritisch blijven ten opzichte van gemakzuchtige framing en niet meebuigen met vooringenomenheid. Ook niet als tot leuke scoopjes leidt en kijk-, luister- en leescijfers opstuwt. Zoals in het extreme voorbeeld: De Deventer Moordzaak.