Feest der democratie?

Hmmm. Dat zijn de verkiezingen van de Provinciale Staten zelden.

Het begint al met de vermenging dat we -met de Staten- indirect ook de samenstelling van de Eerste Kamer bepalen.

Zo’n indirecte kiezers-invloed is niet bijzonder democratisch.

Erger is dat deze combinatie een praktijk oplevert, waarbij landelijke politici het beeld domineren. (een ondermijnend effect wat we ook van Gemeenteraadsverkiezingen kennen).

Terwijl we dus allereerst Statenleden kiezen, is er mondjesmaat aandacht voor hun standpunten omtrent Provinciaal beleid.

Voor wie dat echt wil, zijn die standpunten weliswaar te achterhalen. Op internet zijn partijprogramma’s op provinciaal niveau te vinden. Dat vergt wel leeswerk.

Voor een sneller inzicht kun je kijken of er voor jouw provincie kieswijzers zijn. Een goed provinciaal overzicht is hier te vinden. Voor de Waterschappen vindt je hier de lokale uitdagingen en hier enig overzicht van de relevante stemwijzers.

Daarnaast zou je kunnen kijken wat je regionale omroep te melden heeft. Zo biedt de site van NH Nieuws een mooi overzicht van actuele berichten rond de Staten van Noord-Holland. Daarnaast wordt daar ook teruggeblikt op de vorige Statenverkiezingen en op wat er sindsdien veranderde.

Dan blijft er alsnog de uitdaging om met een scheef oog te kijken naar wat je rond de Eerste Kamer wilt.

Helaas geldt voor het overgrote deel van de kiezers, dat ze sterk beïnvloed worden door wat de landelijke media brengen. Die doen vast hun best, maar opereren toch echt in een vastgeroest, Haags denkkader.

Over het haastige vermaak van praatshows hoeven we het dan niet eens te hebben.

Als een schijnbaar serieuzere voorlichting organiseren media  debatten. Een instrument waarmee de democratie bepaald niet gediend wordt.

Want wat leer je uit een debat, zelfs als dat op de meest professionele manier geleid wordt?

  • Wie het meest gevat uit de hoek komt.
  • Wie de kunst verstaat om onbewijsbare stellingen het overtuigendst te debiteren.

Vermakelijk, maar bepaald geen bewijs van bestuurlijk vermogen.

Verder gaat een debat mank aan:

  • De selectie van een klein clubje van bekende gezichten en partijen. Waardoor politieke vernieuwing geen podium krijgt.
  • Een systematisch gebrek aan betrouwbare feiten, verstopt achter pakkende uitspraken.

Als het bijvoorbeeld over asielzoekers gaat, dan wordt het hele spectrum van vluchtelingen tot ‘gelukszoekers’ over één kam geschoren. En worden aantallen slechts selectief geciteerd. Nog daargelaten of het überhaupt over betrouwbare cijfers gaat.

Rond de stikstofcrisis zien we hetzelfde: er wordt vrolijk gestrooid met ‘feiten’, waar niemand het over eens is.

Zolang debatten zich beperken tot meningen en visies, kunnen we die maar het beste zien als volksvermaak. Leuke kijkcijfers, maar dodelijk voor de democratie en voor de rol van onze ‘kwaliteitsmedia’ daarin).

Een veel beter middel om kiezers werkelijk inzicht te geven, blijken individuele diepte-interviews te zijn. Die zijn helaas schaars, want minder goed voor kijk- en luistercijfers.

Wat het allemaal nog erger maakt: door onze nationale media wordt de politisering van onze Senaat gehonoreerd. Waar is nu eigenlijk de aandacht voor waar het in die hoogste kamer echt over zou moeten gaan:

Hoe krijgen we de Eerste Kamer zover, dat ze zich weer eens concentreert op haar kerntaak: het verzekeren van kwalitatief goede, uitvoerbare wetgeving?

En daarbij, het voorkómen dat wetten strijdig zijn met:

  • de grondwet of internationale verdragen
  • onze burgerrechten
  • betaalbaarheid door de overheid

Zie wat er in de afgelopen decennia misging in ons land en het is duidelijk dat de Eerste Kamer kwaliteitscontrole als hoofdtaak heeft laten versloffen.

Dat dit feit nauwelijks de media haalt, laat zien hoe diep ons systeem aan het zinken is.

Als de huidige debatten iets onderstrepen, is het wel dit feit. De politieke debaters wagen het er zelfs te reppen van ‘de normerende rol van de politiek’, te verwijzen naar waarden. Onze Gretha zou zeggen “How Dare You?”

Blijkbaar kun je onder die Haagse stolp stekeblind worden. Zoals ook zonneklaar bleek uit de hier beschreven docu.

Los van een groeiend veld aan initiatieven van onderaf, is er geen enkel zicht op de grondige verbouwing die ons systeem nodig heeft. De symptoombestrijding is ons blijkbaar zo boven het hoofd gegroeid, dat grondoorzaken als agendapunt geen kans maken. Ook benieuwd hoe lang we dit nog gaan volhouden?

Zelfs het neest geëigende instrument om de stiksofimpasse te lijf te gaan –het Burgerberaad– lijkt uit het beeld verdwenen. Denkt men werkelijk dat na deze verkiezingen onze politiek verdeelde gedeputeerden hier iets van gaan bakken?

Intussen toch maar weer gaan stemmen, om nòg erger te voorkomen. Een laatste tip daarbij: let eens op deze, actuele factchecker.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *