De enige zekerheid rond vaccineren: drama

Dat de vaccinatiecampagne in Nederland een aaneenschakeling van flaters is, weet langzamerhand iedereen.

Het was eigenlijk ook naïef van ons om te hopen dat dìt onderdeel wèl goed gemanaged zou worden. Daarvoor was de lijst van pandemische missers al veel te lang.

De verantwoordelijken voor vaccinatie, van kabinetsleden tot aan de organisatoren van de uitvoering, lijden aan een driedubbel syndroom:

(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)

  • Zelfoverschatting. Men meent keer op keer de kennis en vaardigheden wel in huis te hebben. Men leert niet van de eigen missers. Daarentegen houd men het geloof in eigen almacht nu al een jaar lang halsstarrig vol.
  • Not-invented-here syndroom. Ook van buitenlanden waar het veel beter verloopt, leert men niet. Het is zelfs maar de vraag of men wel geanalyseerd heeft waaròm het daar beter gaat. Maar zelfs in eigen land negeert men disciplines die een zeer geloofwaardig aanbod doen om het probleem te helpen oplossen. Bijvoorbeeld het leger, waar logistiek de kerncompetentie is. Bijvoorbeeld ziekenhuizen, met een kant en klare infrastructuur om snel te vaccineren. Bijvoorbeeld farmaceutische bedrijven, die heus weten hoe ze een tot -80° gekoeld Pfizer-vaccin snel en efficiënt kunnen splitsen en herverpakken, om zo de logistiek van leveren en vaccineren hanteerbaar te maken. (Hun aanbod werd meermaals afgewezen, Het werd pas geaccepteerd, toen na maanden tijdverlies bleek dat de campagne vastliep. Toen men zag dat een dringend advies van de Gezondheidraad zich niet laat negeren).
  • Politiek/ambtelijke instelling. Met name traag, risicomijdend gedrag. Niet de risico’s van te traag handelen vermijdend… Neen, er bestaan politiek gevaarlijker risico’s: je nek uitsteken en alert handelen. Dat is de risico-categorie die kost wat kost vermeden wordt. Ambtenaren zijn geprogrammeerd om hun bewindslieden uit de wind te houden. Bestuurders kijken niet vooruit, maar achter zich: hoe houd ik mijn voetjes droog in het parlement?

Een fraai voorbeeld van de laatstgenoemde lafheid was te zien, toen er even twijfel ontstond over een mogelijk gevaarlijke bijwerking van het Astra Zenica vaccin. Daarbij liepen gezonde, jonge mensen trombose op.

Het was nagenoeg direct duidelijk dat dit risico uiterst miniem was. Beslist veel kleiner dan de kans om niet-gevaccineerd aan Covid-19 te overlijden.

De politiek blijkt dan liever dit laatste risico te nemen, door een tijdelijke vaccinatiestop in te stellen. Liever dat, dan te moeten uitleggen hoe het echt zit, zodat de vaccinatiebereidheid niet ondermijnd wordt.

Het zoveelste bewijs dat feiten nauwelijks tellen in de politiek, dat andere overwegingen de doorslag geven. Zoals trouwens ook blijkt uit het gerommel met vaccinatie-volgorde.

Nieuwsuur onderzocht de gang van zaken rond het vaccineren en ontrafelde zo de keten van vertraagde, herziene en ineffectieve besluitvorming. Zie hier hun volledige berichtgeving.

Erg maar waar: gezien de hierboven genoemde grondoorzaken kon er onmogelijk een andere uitkomst zijn dan de beschamende keten die Nieuwsuur blootlegt.

Ons politiek-bestuurlijke systeem is simpelweg ongeschikt, om met een crisissituatie als deze om te gaan.

Wie daar nog aan twijfelt, neme kennis van het vernietigend oordeel van een man die in de praktijk onder de zwaarste omstandigheden liet zien te weten hoe je deze crisis wèl aanpakt: Marcel Levi.

Het wachten is op de onvermijdelijke parlementaire enquete die dit t.z.t. aan het licht zal brengen. Zullen we daar ook praktische aanbevelingen zien, hoe dit voortaan anders kan?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *