Kersvers bericht: Hugo de Jonge geeft lijsttrekkersschap op. Wopke Hoekstra neemt de uitnodiging van het CDA-bestuur aan en wordt de nieuwe lijsttrekker.
Een paar dingen vallen de oplettende nieuwsvolger meteen op, nadat de CDA-site vergeefs geconsulteerd is voor nadere uitleg:
Hugo’s reden is, dat de combinatie van zijn rollen qua tijd en energie niet haalbaar is. Oftewel: de principiële ongewenstheid deze beide petten te combineren was hem nog niet opgevallen.
Voor het CDA geldt natuurlijk hetzelfde: juist ook zo’n politieke partij vol van idealen had deze zomer moeten inzien, dat die combinatie ronduit corrumperend is. Dat je als lijsttrekker je onafhankelijkheid als crisisbeheerser kwijt bent en daarmee je geloofwaardigheid.
Geruststellende gedacht voor de burger / kiezer: het CDA is dicht bij haar wortels gebleven. Waarbij vooral het flexibiliteits-DNA van de bourgondische KVP zich nog altijd laat gelden.
Zoals Wim Kan ooit over deze middenpartij zei:
We buigen niet naar links en we buigen niet naar rechts, want…
… dan valt de boter van ons hoofd!
…
(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)
We vragen ons nu twee dingen af:
- Zag het CDA het risico toenemen, dat het weinig briljante coronabeleid niet het beoogde stuwende, electorale effect zal hebben?
- Hoe zit het eigenlijk met Pieter Omtzigt?
Was het deze zomer niet een nek-aan-nek race tussen Hugo en Pieter? En werd Pieter direct na de verkiezing van Hugo niet betiteld als ‘running mate?’
Had het dan niet zeer voor de hand gelegen als het CDA-bestuur nu Pieter als lijsttrekker gevraagd had?
Informatie erover ontbreekt ten ene male. Is het gek dat één gedachte meteen postvat? De principiële Pieter spoort onvoldoende met wat het CDA werkelijk is…