Onze politici lopen er niet mee te koop, maar Nederland onderhoudt namens ons warme banden met criminele regimes.
Welk van deze banden is het meest schokkend? Het gaat om een land waar we al sinds midden vorige eeuw nauw aan verbonden zijn. Iets waar we ons als burger rekenschap van mogen geven.
Temeer omdat hier door pers en politici regelmatig wèl breed wordt uitgemeten hoe bijvoorbeeld Rusland en China mensenrechten schenden.
Om dat laatste in perspectief te plaatsen:
…
(o ja: ‘t is fijn als je aan het eind van dit bericht een reactie achterlaat…)
Om dat laatste in perspectief te plaatsen: het zal voor weinigen een geheim zijn, dat onze Atlantische bondgenoot De Verenigde Staten van Amerika zelf-bedachte oorlogswetten hanteert. Dat doet ze sinds in 2001 op 9/11 de ‘war on terror’ begon.
Neem bijv. het feit dat óók de hier zo geliefde Obama wekelijks Drone-moorden goedkeurde. Nog veel meer dan onder Bush het geval was: hun scores zijn: respectievelijk 563 en 57
de historicus Alfons Lammers typeert Obama als ‘een impressionist met drones’
Het streven naar 100% zekerheid rond Amerikaanse levens en rond ‘the Homeland’ blijkt moorden op andermans grondgebied te rechtvaardigen. Terwijl het vrijwel altijd om een hypothetische dreiging gaat.
Deze doodvonnissen worden getekend op grond van een algoritme, waarvan men aanneemt dat dit voorspelt dat iemand een terroristische aanslag gaat plegen. Kortom: men meent een patroon te zien in het doen en laten van de persoon, waarvan statistisch is vastgesteld dat de kans op een terroristische daad in de (nabije?) toekomst xx% is.
Welkom Big Data, welkom Artificial Intelligence, welkom Secret Servcies…
De persoon in kwestie is rechteloos: er wordt immers geen oordeel gevormd via het gebruikelijk mechanisme van aanklacht en verdediging. Evenmin gaat het internationaal-juridisch gezien om een oorlogssituatie, waarbij de verdragen van Genève het gebruik van geweld nog enigszins zou inperken (en bijvoorbeeld evidente risico’s voor weerloze burgers verbiedt).
Deze acties voeren de VS uit in souvereine landen, waar zij geen enkele bevoegdheid hebben. Meestal in zanderige regio’s, met olie en/of strategische pijplijnen. Doorgaans met een erg kwetsbare bevolking.
Om het beestje bij de naam te noemen: dit zijn niet minder dan moorden met voorbedachte rade. Waarbij de Amerikanen nevenschade slechts zien als een naar bijverschijnsel. Ook als dat kinderen betreft.
Daarnaast weten we dat het de VS ook nu na 20 jaar nog altijd niet gelukt is om de schandvlek Guantanamo Bay te stoppen. Obama beloofde het plechtig, maar faalde schromelijk. Hij hield zich via zijn naaste medewerkers zelfs doof voor smeekbeden over een laatste kans, vlak voor de overdracht aan Trump.
Voor een uiterst schrijnend geval van een Marokkaan, onder de hoed gehouden, beluister deze podcast-serie. (Engelstalig)
Zo zitten in Guantanamo Bay nog altijd mensen vast, strategisch buiten Amerikaans grondgebied zodat het rechteloos kan blijven. Deze mensen zijn verstoken van elke rechtszekerheid en zijn in een aantal gevallen sowieso niet schuldig aan anti-Amerikaans terrorisme.
Maar er is meer. We weten dat de VS allianties vormen met vreemde strijdkrachten. Dat betreft nogal eens strijders voor wie het Geneefs oorlogsrecht een ver-van-het-bed show is. Zonder uitzondering zegt de VS in zo’n geval dat ze daar geen operaties uitvoeren. Ze zijn er slechts als adviseurs, als trainers.
Ook dat is een abjecte leugen, die we zelfs uit Obama’s mond hoorden. Blijkbaar landsbelang!
Een zeer interessante, huiveringwekkende podcast brengt nu aan het licht, hoe de zwaarst getrainden van deze ‘military advisors’, de Amerikaanse Commando’s, in de praktijk opereren. Het gaat dan om het elitecorps: de Navy Seals.
Let op hun motto dat je hiernaast op hun schild afgebeeld ziet. En vraag je aan het eind van dit bericht af, hoe dit te interpreteren.
De Seals opereren vrijwel altijd onder de radar. Ook achteraf wordt maar zelden bekend waar ze opereerden en wat ze er deden. Wederom: landsbelang!
De uitzondering die deze regel bevestigt was de operatie waarbij de bemanning van twee heli’s Osama Bin Laden insloot en doodde. En erna zorgde dat het lijk van de aardbodem verdween. Opgevolgd met effectieve marketing, wat de Seals tot helden maakte in het hele vrije Westen. Waarmee Obama de politieke pluim op de hoed kreeg, waarop George Bush gehoopt had.
Deze Navy Seals hebben een nauwgezet profiel van hun potentiële recruten. Ze werven veelal mannen die als kind mentale schade opliepen en daardoor behoefte voelen om zich te bewijzen. En om alsnog een hechte familieband te vinden, als gewaardeerd lid in een uiterst loyaal team.
Maar het zijn niet zomaar Rambo’s:
Er is een uiterst strenge selectie. Als je daardoor komt, mag je naar de extreem veeleisende opleiding van ruim 1 jaar. Waarbij slechts 5% van de getrainden het volhoudt en slaagt.
Je leert er niet alleen alles wat nodig is, om in de meest extreme omstandigheden gewelddadige doelen te bereiken. Het liefst in kleine teams, soms ook als individu.
Men traint er ook in het snel nemen van besluiten in onoverzichtelijke situaties. Omstandigheden die vereisen dat je in ’n fractie van een seconde uiterst lastige morele afwegingen moet maken.
Daarvoor bestaat een geheim handboek: de “Rules of Engagement” (RoE).
Tot zover het plan, waarbij al heel wat vraagtekens te stellen zijn.
Maar zelfs in een ‘gewone oorlog’ is een plan al heel snel niet meer van toepassing. Eindeloos veel erger is dat het geval in dit soort duistere, zeer onvoorspelbare operaties. Training noch de RoE kunnen voorzien in de onoverzichtelijke situaties, waarin de altijd dodelijke operaties worden uitgevoerd.
In de praktijk blijkt dan ook dat de Navy Seals regelmatig de korpsregels schenden. Zelf betitelen ze de RoE als The Line, waarop hun uitspraak volgt: “a Curved Line”. Oftewel: hun ervaring wijst uit dat er veel praktijksituaties zijn waarin de normen uit de RoE niet toepasbaar zijn. Waarbij ze alleen zelf bepalen wat de norm voor hun handelen moet zijn. En waarbij de norm vloeibaar wordt onder de ongekende groepsdruk en het gevaar waarin het team of het individu zich bevindt.
Zo blijkt het gebruikelijk voor medisch opgeleide Seals “to nurse captives to dead”. Oftewel: gewonde gevangenen worden medisch behandeld, maar niet met het oogmerk om ze te helen. Seals blijken zulke gevallen te zien als “mooi oefenmateriaal voor medische ingrepen”. Flagrant in tegenspraak met de Geneefse verdragen, die voorschrijven dat je gevangenen en ongewapenden niet mag schaden, laat staan doden.
In Mosul werden burgers gedood door Seal-scherpschutters, als ze water uit de rivier durfden te halen. Dat schaadde namelijk de militaire strategie, waarbij IS werd ‘uitgerookt’ door Mosul waterloos te maken. Rond dit gedrag was onenigheid binnen het team: de ene scherpschutter probeerde burgers te verjagen door over hun hoofd te schieten, in de hoop zo te voorkomen dat zijn collega hen doodde.
Maar zèlf worden de Seals uiteindelijk ook slachtoffer.
Verzwegen onderzoek door het Pentagon bracht aan het licht dat:
- 85% van hen structureel hersenschade oploopt door de schokken van hun zware handwapens.
- Ze -zeker na meerdere missies- “Moral Illness” oplopen, zware trauma’s door wat ze hebben gezien en hebben moeten doen.
- Velen aan de drank en aan de drugs eindigen, vervreemd en gescheiden van gezin, uiteindelijk vaak suicide plegend.
(De misère uit deze laatste twee punten overkomt trouwens ook veel van de jonge mensen, die op zwaarbeveiligde bases in de VS de drone-aanvallen uitvoeren).
Begrijpelijk dat het Pentagon zulke ‘nevenschade’ bij de eigen militairen liever onder de hoed houdt. Landsbelang!
Wil je leren hoe de mens vervormt in de meest heftige omstandigheden? Heb je een sterke maag?
Beluister dan de Engelstalige podcastserie over het proces tegen Eddie Gallagher, commandant van Seal Team 7. Hoe dit team onder zijn leiding ernstig machtsmisbruik pleegde tegenover een gewonde, gevangen IS-strijder van 17 jaar oud. Hoe ze deze inmiddels weerloze jongen doodden en ze zichzelf als team trots met het lijk op de foto zetten.
Met die laatste actie namen ze risico’s met hun eigen regel: geslotenheid tot het uiterste. De foto werd een zeldzaam bewijsstuk rond de wijze van opereren.
Door toeval, doordat er binnen dit team onderdrukte onvrede was met de commandant, kwam dit aan het licht. Het leidde uiteindelijk tot een rechtszaak voor het militaire hof.
De wijze waarop het recht uiteindelijk niet zijn loop had, is veelzeggend. De podcast onthult deze gang van zaken.
De slotsom?
Het gaat in dit bericht niet om het belichten van sensatie, maar om gewetensvragen voor ons als burger:
- Willen we zulke dingen wel weten, of kiezen we liever voor struisvogelgedrag?
- Menen we dat het een goede zaak is, als Nederland zich vereenzelvigt met dit soort ‘export van de democratie’? Dat ons land dit zelfs regelmatig ondersteunt met militaire inzet?
- Herkennen wij ons in het opportunisme van onze opeenvolgende regeringen, die mensenrechten systematisch met twee maten meten? Daarbij onderscheid makend tussen bondgenoten en als vijandelijk beschouwde regimes.
- Zouden we niet moeten concluderen dat oorlog, formeel of informeel, uiteindelijk alleen maar verliezers kent?
- Dat dit evenzeer geldt voor ‘the war on terror’, ook van hieruit? In hoevere wegen theoretische risico’s van aanslagen op tegen de keerzijden van acties: de vooraf vaststaande schade zowel voor slachtoffers ver weg, als ook voor terugkerende veteranen en Drone-bestuurders?
- Hoe groot / gering zijn eigenlijk die terrorisme-risico’s, in vergelijking met doden en gezondheidsschade door zaken waaraan we veel gemakkelijker iets kunnen doen, maar die de politiek laat liggen?
- Zouden we ons niet bewuster moeten zijn van propaganda en doorgeslagen vijand-denken en onze politici en media daarop aanspreken?
Als je tot hiertoe bent gekomen, ben je gegrepen door het onderwerp. Dan zou het leuk zijn als er een klein beetje debat ontstond: zie je kans om in het reactieveld hieronder iets te zeggen over een of meerdere van de bovengenoemde 7 vragen?
Eindigend met een citaat van de Nazi-guru Hermann Göring, uit diens interview in Neurenberg door een Amerikaanse journalist:
“Naturally the common people don’t want war, neither in Russia nor in England, nor for that matter in Germany. That is understood. But after all, it is the leaders of the country who determine the policy and it is always a simple matter to drag the people along. Whether it is a democracy, a fascist dictatorship or a parliament, or a communist dictatorship. Voice or no voice, the people can always be brought to the bidding of the leaders. That is easy, all you have to do is tell them they are being attacked and denounce the peacemakers for a lack of patriotism and exposing the country to danger. It works the same in any country. “
Herken je de impuls?
Voel je je vrij burger? Genoeg om te doen wat Einstein ons adviseert?
Ook als het erom gaat jezelf te informeren, kritisch te zijn op politici die op angst oogsten (ook impliciet) en de uitoefening van je democratische macht daarop af te stemmen?
Vergeet niet: ook Obama ging de politiek in om idealen te verwezenlijken. Maar politici zijn in no time gevangen in een systeem. Zij zelf zijn niet bij machte dat te veranderen. Daarvoor hebben alléén wij burgers de sleutel in handen.
Overigens gaat het ook bij Nederlandse operaties wel eens mis. In 2015 was men onvoldoende zorgvuldig bij het bombarderen van een munitiefabriek in Hawija (Irak). Weliswaar op basis van Amerikaanse inlichtingen, verwachtte men er geen burgers te raken. Toch vielen er minstens 70 burgerdoden. Nadien was er nogal wat parlementaire druk voor nodig om het kabinet tot transparantie over dit ‘ongeluk’ te bewegen.
(De bron voor de Amerikaanse inlichtingen zou het American software Collateral Damage Estimation programma CDE zijn geweest. Hmmm, algoritmen die beslissen?)
Nog stringenter schond Nederland in 1977 rechten: toen mariniers de treinkaping bij De Punt beëindigden. Een van de aanwezige bevelvoerders getuigt, dat er Molukse kapers zijn gedood die zich duidelijk waarneembaar wilden overgeven. Strijdig met allerlei rechten. Sowieso al met de expliciet verwoorde opdracht aan deze mariniers.
Deze incidenten staan natuurlijk in geen verhouding tot hetgeen in bovenstaand bericht is beschreven. Maar ze laten wel zien dat het opgeheven vingertje ook richting ons eigen Nederlandse spiegelbeeld mag gaan.