Onder de diverse parlementaire kaasstolpen scheen niemand zich te realiseren wat er aan de hand was:
Dat veel burgers heus, echt, ernstig het vertrouwen in de politiek kwijt waren.
Laat staan dat ook maar één politicus de voor de hand liggende stappen zette, om de verbinding met de samenleving te herstellen:
- Benoem wat fout is gelopen en neem daarvoor de verantwoordelijkheid. Die ligt evenzeer bij jouw politieke partij als bij die andere partijen. Geef het toe en maak de kiezer welgemeend je nederige excuses.
- Maak duidelijk dat je de grondoorzaken van deze voortwoekerende vertrouwenscrisis begrijpt.
- Geef aan wat je eraan gaat doen. Concrete actie!
In Nederland was de vertrouwenscrisis al zichtbaar sinds 2002 (Fortuin). Erna nam ze forse proporties aan in 2008 (financiële crisis).
Alles wat onze politici daarmee tot nu deden was: pappen en nathouden.
Geen van de voor de hand liggende stappen werd gezet. Maar sinds kort beweegt er iets aan de horizon:
- ‘Europa’ maakte de knieval rond het CETA-handelsakkoord, zodat dit nu aan de nationale parlementen voorgelegd moet.
- Jeroen Dijsselbloem geeft aan dat burgers door de financiële crisis het vertrouwen
verloren (“een totale ontwrichting van vertrouwen”). Niet alleen in de banken, maar ook in de overheid. - Jesse Klaver constateert dat ‘de politiek’ bedrijfsbelangen boven burgerbelangen heeft gesteld. Hij neemt een initiatief om linkse partijen rond een veranderagenda te verenigen (ze gaan dan dus hun grote misser ‘de 3e weg’ de rug toekeren).
Hiernaast zijn er nieuwe impulsen op het niveau ‘lokaal bestuur’.
Zie bijvoorbeeld de ambities van bestuurlijk vernieuwer Pieter Broertjes, burgemeester van Hilversum.
Hij koppelt het doorzetten van gemeentelijke schaalvergroting aan afschaling naar wijken.
Zijn dit nu de oplossingen die onze samenleving gaan redden?
Er valt nog het nodige op aan te merken.
Maar in elk geval is er beweging. Wie weet is er hoop !