D66 kwam er ooit om onze democratie te vernieuwen. Die ambitie spreekt de partij nog steeds uit.

Wat moet daarvoor dan nú gebeuren. Wat voor verandering kan het huidige systeem eigenlijk voortbrengen?

Toegegeven, een enkele keer wordt er werkelijk iets vernieuwd. Maar zelfs dan: altijd te laat en te weinig. En met eenzijdige inbreng van lobbyisten en te weinig van de mensen die het echt (be)treft.

Recente voorbeelden van zulke vernieuwingen: de Klimaattafels en het Pensioenakkoord.

Daarnaast zijn er talloze andere voorbeelden, waarbij de politiek het volledig laat afweten. Waarbij zaken die weinig uitstel dulden, op hun beloop worden gelaten.

In deze tijd van amnesie kan het niet genoeg benadrukt worden:

Die Toeslagenaffaire is een groot drama en tegelijkertijd ‘slechts’ een symptoom.

Het is één van vele symptomen van het feit dat het ‘sociaal contract’ -zoals Pieter Omtzigt dat aanduidt- tussen overheid en burgers grondig verziekt is, op initiatief van de eerstgenoemde.

Al heel lang worden uitkeringstrekkers eerst en vooral gezien als potentële fraudeurs. Zoals dat gewoonlijk gaat in de politiek: een overreactie op gevalletjes van werkelijke fraude.

Zoals in een recent bericht beschreven, legde Nieuwsuur onlangs de achtergronden van het vaccinatiedrama bloot.

Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, bleken onze bestuurders zelfs in deze uitzonderlijke tijden niet in staat de rug recht te houden.

En zo kregen uiteenlopende lobbygroepen het voor elkaar dat hùn beroepsgroep voorrang kreeg op degenen die het hoogst op de lijst stonden: ouderen en kwetsbaren.

Dat de vaccinatiecampagne in Nederland een aaneenschakeling van flaters is, weet langzamerhand iedereen.

Het was eigenlijk ook naïef van ons om te hopen dat dìt onderdeel wèl goed gemanaged zou worden. Daarvoor was de lijst van pandemische missers al veel te lang.

De verantwoordelijken voor vaccinatie, van kabinetsleden tot aan de organisatoren van de uitvoering, lijden aan een driedubbel syndroom:

Grappig is het wel, zo’n Arnon Grunberg die in de Volkskrant voor Rutte op de bres te springt.

Voor wie het miste: Arnon betoogt dat Mark’s leugen rond de verkenners-ronde slechts een ondergeschikt detail is, wat we de man beter niet zouden aanrekenen.

Immers, zo geeft Arnon aan, Rutte is een uitermate effectief schild tegen verdere opmars van radicaal rechts in Nederland.

Tijdens het kamerdebat over de mislukte verkenningsronde, liet Mark Rutte meerdere voorbeelden zien van zijn befaamde trucs om ‘t frame naar zijn hand te zetten.

Onder meer bracht hij naar voren dat hij ‘dit land door allerlei crises had gesleept’: de financiële crisis, de vluchtelingencrisis en tenslotte de pandemie.

Het is leerzaam om dit nog eens even tegen de feiten aan te houden:

Dinsdag 6 april was het dan zover.

Het Paasweekend was voorbij. Nu zouden de consequenties van Rutte’s pathologische misleiding duidelijk worden, voor hem en voor zijn VVD.

Terwijl vóór de verkiezingen ‘vernieuwing van het politiek leiderschap’ ruimschoots aan de orde kwam, kregen we dit keer als kiezers met ongekende snelheid de deksel op de neus.

Het kamerdebat op 1 april over de leugens rond ‘positie Omtzigt’ was beslist boeiend. Maar ook ontluisterend. En over leiderschap gesproken: het zoveelste slechte gedragsvoorbeeld.

Al in de aanloop naar de verkiezingscampagne kregen we te horen hoezeer het tijd is voor vernieuwd leiderschap in de politiek.

Maar in de meeste discussies daarover valt vooral één ding op: een schrijnend gebrek aan kennis en diepgang. Zoals gewoonlijk gaat het in one-liners: containerbegrippen.

Het is niet moeilijk te zien: leiding geven is in onze samenleving buitennissig statusverhogend. En daarmee dus al snel corrumperend.

Waar komt die status eigenlijk vandaan? Waarom is er toch die neiging om tegen management op te zien?

Een aannemelijke verklaring is de volgende: