Welk van deze banden is de meest schokkende? Het gaat om een land waar we al sinds de vorige eeuw nauw aan verbonden zijn. Iets waar we ons als burger rekenschap van mogen geven.

Temeer omdat hier door pers en politici regelmatig wèl breed wordt uitgemeten hoe bijvoorbeeld Rusland en China mensenrechten schenden.

Ooit begonnen als een puur-Hollandse, innovatieve, prima functionerende dienstverlener. Inmiddels verworden tot een schaamteloze monopolist, die in 2020 met Euro 100 miljoen van je belastinggeld gesteund werd.

Op zich was dat nog best begrijpelijk: juist deze branche werd hard getroffen door de gevolgen van Corona. En met dit bedrag, grotendeels loonkostensubsidie, konden werknemers nog een zekere tijd in dienst worden gehouden.

Daarin ondermeer een gesprek met Melanie Schultz van Haegen, Bram van Oijk en Jan Terlouw. Alle drie coryfeeën van hun partij, resp. VVD, Groen Links en D66.

Het drietal ondertekende mede een brandbrief van het Wereld Natuur Fonds aan de informateur, over biodiversiteit.

De vraag lag op tafel wat er nu toch gedaan moet worden om ons milieu te redden. Om te voorkómen dat de hypotheek op het leven van onze kinderen en kleinkinderen nòg zwaarder wordt.

De aanleiding: nog altijd de Toeslagenaffaire. En de ‘bestuurscultuur’ waaronder die affaire welig kon tieren.

Ergens in die stroom viel het ‘Omtzigt, functie elders’.

Waarna Rutte zich liet verleiden tot een serietje onhandige manoeuvres. Zo het politieke proces naar een kabinetsformatie in gevaar brengend.

Enige tijd terug plaatste De Vegetarische Slager een advertentie in de krant, waarin ze de EU erop attendeerde dat ook zij graag in aanmerking zouden komen voor subsidie.

Want, zo luidde het argument: als u vleesproductie subsidieert, dan toch zéker ook ons veel minder milieubelastende product.

Het merk ‘nieuw leiderschap’ blijft dezer dagen goed in het nieuws.

In zekere zin bleek uit die befaamde notulen van de ministerraad, dat Kaag op dit punt recht van spreken heeft.

Of in elk geval hàd:

Sigrid was in die ministerraad zo’n beetje de enige die aangaf het geen probleem te vinden, dat parlementariers de regering controleren. Ook niet als parlementariers van coalitiepartijen lastige vragen stellen.

Erna lijkt ze helaas minder standvastig geworden.

Hoe doet’ ie dat toch steeds?

Wie dat eens goed wil doorzien, kijke naar het kamerdebat over de nu welbekende notulen van de ministerraad in november 2019.

Zoals te verwachten viel was dit een heeeel lang debat.

(wie de Handelingen opvraagt krijgt een bestand met  222 pagina’s…).

… weer volle kracht vooruit.

Daar was ‘ie dan: de ontknoping van alle ophef, over de notulen uit de ministerraad van november 2019.

Al snel was de tactiek van het kabinet en haar coalitiepartijen duidelijk:

Toegeven op een relatieve bijzaak, om in de hoofdzaak de rug eendrachtig recht te houden.

Dat werkt dus zo:

Met regelmaat signaleren we hier dat de manier waarop onze media hun rol in de democratie vervullen flink te wensen overlaat. Oók de publieke omroep. Oók de kwaliteitskranten.

Niet dat er geen goede dingen gebeuren. Maar de frequentie van missers, soms ronduit blunders, is àl te hoog. Als mediaconsument kunnen we slechts concluderen dat men blijkbaar niet over een functionerend kwaliteitssysteem beschikt.

Dat er teveel doorslipt wat de toets van professionele journalistiek niet kan doorstaan. Dat haastwerk, bereikvolume- en ‘scoop-verslaving’ tè vaak domineren.

Als je de veranderende inzichten rond de agrarische sector een beetje volgt, valt één ding bijzonder op:

Binnen het zoeken naar oplossingsrichtingen lijkt er ‘n levensgroot taboe te heersen. Dat taboe heet VLEES!

Extreem was het recente nieuws uit Frankrijk, waar scholen in Lyon wilden overstappen op vegetarische maaltijden. Dat leidde in Parijs tot een opvallend geïrriteerde reactie van ministers. “Schandalige ideologie”, “Moralistisch en elitair”, “Onaanvaardbare beleiding voor boeren en slagers”.