Hoe doet’ ie dat toch steeds?

Wie dat eens goed wil doorzien, kijke naar het kamerdebat over de nu welbekende notulen van de ministerraad in november 2019.

Zoals te verwachten viel was dit een heeeel lang debat.

(wie de Handelingen opvraagt krijgt een bestand met  222 pagina’s…).

… weer volle kracht vooruit.

Daar was ‘ie dan: de ontknoping van alle ophef, over de notulen uit de ministerraad van november 2019.

Al snel was de tactiek van het kabinet en haar coalitiepartijen duidelijk:

Toegeven op een relatieve bijzaak, om in de hoofdzaak de rug eendrachtig recht te houden.

Dat werkt dus zo:

Met regelmaat signaleren we hier dat de manier waarop onze media hun rol in de democratie vervullen flink te wensen overlaat. Oók de publieke omroep. Oók de kwaliteitskranten.

Niet dat er geen goede dingen gebeuren. Maar de frequentie van missers, soms ronduit blunders, is àl te hoog. Als mediaconsument kunnen we slechts concluderen dat men blijkbaar niet over een functionerend kwaliteitssysteem beschikt.

Dat er teveel doorslipt wat de toets van professionele journalistiek niet kan doorstaan. Dat haastwerk, bereikvolume- en ‘scoop-verslaving’ tè vaak domineren.

Als je de veranderende inzichten rond de agrarische sector een beetje volgt, valt één ding bijzonder op:

Binnen het zoeken naar oplossingsrichtingen lijkt er ‘n levensgroot taboe te heersen. Dat taboe heet VLEES!

Extreem was het recente nieuws uit Frankrijk, waar scholen in Lyon wilden overstappen op vegetarische maaltijden. Dat leidde in Parijs tot een opvallend geïrriteerde reactie van ministers. “Schandalige ideologie”, “Moralistisch en elitair”, “Onaanvaardbare beleiding voor boeren en slagers”.

D66 kwam er ooit om onze democratie te vernieuwen. Die ambitie spreekt de partij nog steeds uit.

Wat moet daarvoor dan nú gebeuren. Wat voor verandering kan het huidige systeem eigenlijk voortbrengen?

Toegegeven, een enkele keer wordt er werkelijk iets vernieuwd. Maar zelfs dan: altijd te laat en te weinig. En met eenzijdige inbreng van lobbyisten en te weinig van de mensen die het echt (be)treft.

Recente voorbeelden van zulke vernieuwingen: de Klimaattafels en het Pensioenakkoord.

Daarnaast zijn er talloze andere voorbeelden, waarbij de politiek het volledig laat afweten. Waarbij zaken die weinig uitstel dulden, op hun beloop worden gelaten.

In deze tijd van amnesie kan het niet genoeg benadrukt worden:

Die Toeslagenaffaire is een groot drama en tegelijkertijd ‘slechts’ een symptoom.

Het is één van vele symptomen van het feit dat het ‘sociaal contract’ -zoals Pieter Omtzigt dat aanduidt- tussen overheid en burgers grondig verziekt is, op initiatief van de eerstgenoemde.

Al heel lang worden uitkeringstrekkers eerst en vooral gezien als potentële fraudeurs. Zoals dat gewoonlijk gaat in de politiek: een overreactie op gevalletjes van werkelijke fraude.

Zoals in een recent bericht beschreven, legde Nieuwsuur onlangs de achtergronden van het vaccinatiedrama bloot.

Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, bleken onze bestuurders zelfs in deze uitzonderlijke tijden niet in staat de rug recht te houden.

En zo kregen uiteenlopende lobbygroepen het voor elkaar dat hùn beroepsgroep voorrang kreeg op degenen die het hoogst op de lijst stonden: ouderen en kwetsbaren.

Dat de vaccinatiecampagne in Nederland een aaneenschakeling van flaters is, weet langzamerhand iedereen.

Het was eigenlijk ook naïef van ons om te hopen dat dìt onderdeel wèl goed gemanaged zou worden. Daarvoor was de lijst van pandemische missers al veel te lang.

De verantwoordelijken voor vaccinatie, van kabinetsleden tot aan de organisatoren van de uitvoering, lijden aan een driedubbel syndroom:

Grappig is het wel, zo’n Arnon Grunberg die in de Volkskrant voor Rutte op de bres te springt.

Voor wie het miste: Arnon betoogt dat Mark’s leugen rond de verkenners-ronde slechts een ondergeschikt detail is, wat we de man beter niet zouden aanrekenen.

Immers, zo geeft Arnon aan, Rutte is een uitermate effectief schild tegen verdere opmars van radicaal rechts in Nederland.